Blanche-Neige et les 7 Nains

Op het rechthoekige speelbord worden door het in elkaar schuiven van enkele cartonnetjes 12 vakjes gecreëerd. In elk vakje worden 3 schijfjes verdekt gelegd. Elk van de vier gekleurde hoeken is het startvak van de dwerg met dezelfde kleur. Om de beurt draaien de spelers aan het rad en gaan dan 1 tot 4 vakjes vooruit. Elk vakje van het pad (met uitzondering van de hoekvelden) toont een verkleinde tekening van het speelbord. In 4 van de 12 vakjes op die tekening is een grote stip aangebracht. De speler aan beurt mag nu in elk van de aangeduide vakken van het speelbord één schijf bekijken. Toont de schijf Sneeuwwitje met de eigen achtergrondkleur - ja, er zijn 4 verschillende Sneeuwwitjes aanwezig in dit spel evenals slechts 4 dwergen... - dan mag dat schijfje weggenomen worden. Is er daarentegen niets te zien (= een volledig groene schijf) of staat een ander Sneeuwwitje afgebeeld, dan wordt het schijfje terug gelegd en moet direct opnieuw aan het rad gedraaid worden. Als laatste mogelijkheid kan een appel verschijnen. Deze maakt onmiddellijk een einde aan de speelbeurt. Dit appelschijfje mag wel om het even waar op het speelbord verdekt terug gelegd worden. De speler die als eerste drie (van de vier aanwezige) Sneeuwwitjes van de eigen kleur kan verzamelen, wint dit spel.
In geen enkel opzicht komt de sfeer en het idee van het spel overeen met het sprookje van Sneeuwwitje. (De tekst van dit sprookje is volledig aanwezig!) Om deze redenen kan dit spel ons dan ook helemaal niet bekoren. Bovendien is het voor kinderen vanaf 4 jaar heel moeilijk om te spelen. De tekeningen van het speelbord op de vakken van het looppad zorgen nl. voortdurend voor verwarring. De tekenaar van dienst heeft die figuren nl. niet steeds op dezelfde manier georiënteerd waardoor steeds weer op de verkeerde plaatsen gezocht wordt. Het thema van een sprookje omzetten in een geslaagd spel is wellicht niet gemakkelijk... Deze doos illustreert in zijn totaliteit hoe het zeker niet moet.