Krokodil onder mijn Bed 2002

De dubbelzijdige speelborden tonen 6 tot 24 mogelijke plaatsen om de houten schijven te verstoppen. Het spelsysteem is uiterst eenvoudig: verstop de 24 schijven op de aangeduide plaatsen op het speelbord en probeer die dan opnieuw te verzamelen.
Het spelregelboekje bevat een heel leuk introductieverhaal en bouwt het eindspel via drie instapspellen geleidelijk aan op. Eerst wordt enkel met de 24 houten schijven gespeeld. De voorwerpen op die schijven zijn alledaagse dingen (zaklamp, poes, spin, enz.). Bij dit spel worden de voorwerpen benoemd en proberen de kinderen er samen zoveel mogelijk te herinneren.
Bij 'Schijfje draaien' worden de schijven even zichtbaar op tafel gelegd en daarna omgedraaid. Als je een schijfje correct raadt, krijg je het in bezit. In het andere geval wordt de krokodil erop geplaatst. Wie de meeste schijven verzamelt, wint dit eenvoudig instapspel.
In 'Verhaaltjestijd' worden verhalen geassocieerd met de voorwerpen op de schijven. Eén of twee speelborden worden op tafel gelegd waarop 6 tot 24 verstopplaatsen voorkomen. Om beurt plaatsen de spelers een schijfje met de figuur naar beneden op een plaats op het speelbord. Hierbij moeten ze een verhaaltje improviseren in de stijl van "De beer is te dik en zit daarom vast in de doolhof". Als alle plaatsen bezet zijn, proberen alle spelers samen alle dingen terug te vinden door aan de verhaaltjes te denken.
In het uiteindelijke doelspel 'Krokodil onder mijn bed' worden alle schijven open op alle plaatsen van het speelbord gelegd en moeten alle spelers individueel verhalen verzinnen om de locaties van de verschillende figuren te onthouden. Na een vijftal minuten b.v. worden alle schijven omgedraaid en vertellen de kinderen om beurt een verhaal om de juiste schijf op de juiste plaats te kunnen omdraaien. Als dit niet lukt, wordt de krokodil op die schijf gezet (waardoor die schijf niet meteen opnieuw mag geraden worden door de volgende spelers).
Dit eindspel is niet makkelijk. Er moeten immers 24 dingen onthouden worden. Maar door de combinatie met verhaaltjes (ezelsbruggetjes) lukt dit toch vrij goed. De speelborden bevatten genoeg verschillende plaatsen om de figuren m.b.v. een zinnig verhaaltje te kunnen plaatsen. Het blijft een geheugenspel, maar wel eentje met een extra dimensie. Daarom heeft dit spel terecht een nominatie gekregen als Beste Kinderspel 2002.